Επιμέλεια: Γιάννης Λάσκαρης

«Στην ομορφιά που χάνεται»-Σειρά: -Ξεναγήσεις-

 

Το Καλοχώρι του Δήμου Μεσσήνης κτισμένο σε προνομιακή θέση με απρόσκοπτη θέα και φλερτάροντας ιδανικά με τη φύση μας υποδέχθηκε ένα απόγευμα του Αυγούστου πριν την εκπνοή του καλοκαιριού. Αυτές τις ημέρες το χωριό παραμένει ζωντανό και είναι ευχάριστο να συναντάς παντού σε όλη του  την έκταση καλοσυνάτους και φιλόξενους ανθρώπους. Όνομα και πράγμα το χωριό λοιπόν. Η πρώτη στάση είναι στο πρώτο καφενείο του χωριού (έχει δύο) όπου μια παρέα ντόπιων και επισκεπτών γίνεται ένα μαζί σου αφού σε «υποχρεώνει» ευχάριστα να σε κεράσουν οπωσδήποτε κάτι  γιατί αλλιώς δεν φεύγεις από το χωριό τους. Η συζήτηση σαν την φλόγα ανάβει απότομα και περιστρέφεται γύρω από τα γνωστά προβλήματα της υπαίθρου που όσο απομακρύνεσαι και αναβαίνεις στα ψηλα ανακαλύπτεις πως γιγαντώνονται. Να σκεφτείς πως δεν ζητούν παρά τα αυτονόητα –γιατρό-συγκοινωνία-καθάρισμα αγροτικών δρόμων. Ανηφορίζουμε προς το δημοτικό σχολείου όπου η θέα σε μαγεύει ενώ ο περιποιημένος χώρος  έλκει τον επισκέπτη να σταθεί για ώρες. Εδώ υπάρχει η εκκλησία του χωριού και μια καλά διατηρημένη παιδική χαρά. Στα σοκάκια του χωριού ανακαλύπτεις  την αρχιτεκτονική της πέτρας  και ξεδιπλώνεται η οικιστική ιστορία του χωριού σε κάθε στενό μέχρι που φθάνουμε και στο νεκροταφείο από όπου ξεκινά και χωματόδρομος (κατάλληλος για πεζοπόρους όχι για αυτοκίνητα όπως μας ενημέρωσαν) για το ιστορικό Ρωμύρι. Η δυνατότητα αυτή της σύνδεσης των δύο χωριών μας συναρπάζει και μας ξεσηκώνει στην ιδεά για  μια σύντομη περιήγηση και διάσχιση που θα συνδυάζει και τα δύο αυτά χωριά.  Φεύγουμε αποτυπώνοντας το ηλιοβασίλεμα που και εδώ συγκινεί και δεν «καταγράφεται» εύκολα με τον φακό. Αποτυπώνεται όμως αθροιστικά και αυτό στις όμορφες εικόνες που συλλέξαμε από αυτή τη σύντομη περιήγηση: Φιλόξενοι άνθρωποι-δοτικοί-γραφικό χωριό-γαλήνη και δυνατότητα για πεζοπορικές περιπέτειες.